Nasze rozważania doprowadzają nas do dwóch pojęć, które od wieków dzielą chrześcijaństwo, a mianowicie „wybór” i „wolna łaska” (Określenie „wolna” w odniesieniu do łaski oznacza tu: niezasłużona, a dostępna dla wszystkich).
Żaden badacz Biblii nie zaprzeczy, że obie te doktryny, mimo pozornej sprzeczności, mają poparcie Pisma Świętego. Dlatego powinniśmy założyć, że obie muszą być w pewnym sensie prawdziwe. Nie można ich jednak inaczej pogodzić, jak tylko przez zachowanie Boskiego prawa i porządku, „dobrze rozbierając słowo prawdy” w tym przedmiocie. Wspomniany porządek, jeśli jest uwzględniany w sposób przedstawiony w Planie Wieków, wyraźnie wskaże, że pewien wybór dokonywał się w wieku obecnym i wiekach minionych. Natomiast to, co jest dla odróżnienia określane mianem wolnej łaski, jest łaskawym Bożym postanowieniem na rzecz całego świata, które ma być zastosowane w Wieku Tysiąclecia. Jeśli zapamiętamy charakterystyczne cechy epok i wieków podane w ogólnych zarysach w poprzednich artykułach (Boski Plan – Trzy Epoki, Epoki i wieki Boskiego planu) oraz przeanalizujemy i umiejscowimy wszystkie wersety odnoszące się do wyboru i wolnej łaski, stwierdzimy, że wersety traktujące o wyborze stosują się do minionych wieków i wieku obecnego, tymczasem te nauczające o wolnej łasce w pełni dają się zastosować do przyszłego wieku.
Tym niemniej wybór, tak jak o nim naucza Biblia, nie jest przymusem czy zbiegiem okoliczności niezależnym od osoby, jak zazwyczaj wierzą i nauczają jego obrońcy. Jest to wybór osób na podstawie ich przydatności i umiejętności przystosowania się do obrazu, jaki Bóg miał w swym zamyśle w okresie przeznaczonym na ten cel.
Doktryna o wolnej łasce, broniona przez arminian1, jest też o wiele większym przejawem obfitej łaski Bożej, niż jej najżarliwsi obrońcy kiedykolwiek nauczali. Boska łaska w Chrystusie jest zawsze wolna od zapłaty, to znaczy niezasłużona. Jednak od popadnięcia człowieka w grzech aż do obecnych czasów niektóre Boskie przejawy łaski bywały ograniczane do szczególnych jednostek, narodów i klas, zaś w przyszłym wieku cały świat zostanie zaproszony do uczestniczenia w dobrodziejstwach, jakie wówczas zostaną zaoferowane na warunkach, z którymi wszyscy się zapoznają. Ktokolwiek zechce, będzie mógł przyjść i pić ze źródła życia darmo (Obj. 22:17).
Spoglądając wstecz, dostrzegamy wybór Abrahama i niektórych jego potomków. To oni stanowili drogę, którą miało przyjść obiecane Nasienie, mające błogosławić wszystkie narody ziemi (Gal. 3:29). Dostrzegamy też wybór owego jedynego narodu spomiędzy wszystkich narodów – Izraela – w którym Bóg figuralnie zilustrował sposób, w jaki dokonane zostanie to wielkie dzieło na rzecz świata. Takimi obrazami były: wyzwolenie Izraela z Egiptu, Kanaan, przymierza, prawa, ofiary składane za grzechy w celu zmazania jego win i pokropienia ludu, kapłaństwo, będące miniaturą i figuralnym przedstawieniem rzeczywistego kapłaństwa, którego zadaniem było spełnianie tych ofiar i ofiar oczyszczających szerokie rzesze rodzaju ludzkiego. Bóg zwracając się do ludu rzekł: „Tylko o was zatroszczyłem się spośród wszystkich pokoleń ziemi” (Am. 3:2, BW). Tylko ten naród był uznawany do czasu przyjścia Chrystusa, a nawet i potem, gdyż służba naszego Pana ograniczyła się do tego narodu. Nie pozwalał On swoim uczniom chodzić do innych, mówiąc, gdy ich wysyłał: „Na drogę pogan nie wkraczajcie i do miasta Samarytan nie wchodźcie”. Dlaczego, Panie? Dlatego – wyjaśnił – że „jestem posłany tylko do owiec zaginionych z domu Izraela” (Mat. 10:5,6; 15:24, BW). Cały swój czas, aż do śmierci, poświęcił im.
Jego śmierć stanowiła pierwsze dzieło na rzecz świata, zamanifestowanie po raz pierwszy wolnej i obfitej łaski, która we właściwym czasie stanie się dla wszystkich prawdziwym błogosławieństwem. Ten największy dar Boży nie był ograniczony do narodu lub klasy. Nie był przeznaczony wyłącznie dla Izraela, ale dla całego świata, gdyż Jezus Chrystus „z łaski Bożej za wszystkich śmierci zakosztował” (Żyd. 2:9).
Następnie, w Wieku Ewangelii, odbywał się też pewnego rodzaju wybór. Niektóre części świata były i nadal są bardziej uprzywilejowane niż inne z powodu znajomości Ewangelii (która jest dana darmo wszystkim, którzy ją słyszą). Patrząc na mapę świata widzimy jak mała część ludzkości w stosunku do całości jest oświecona i błogosławiona przez Ewangelię Chrystusową, choćby w pewnym stopniu. Większość ludzkości to poganie, którzy nigdy nie słyszeli słów Ewangelii, a tym samym nie zostali powołani. Lecz równolegle do tego odbywało się powołanie i wybór i gdy ta wybrana grupa – czyli ci, którzy zostali powołani, by stać się synami, dziedzicami Boga i współdziedzicami z Jezusem Chrystusem, a następnie dowiedli swej zupełnej wierności – została skompletowana, rozpoczęła się realizacja planu Bożego, mającego na celu zbawienie reszty świata.
W Wieku Ewangelii wierny Kościół, jako „czysta panna”, przygotowywał się na przyjście Oblubieńca. Pod koniec Wieku Ewangelii (w 1874 r.) ów Oblubieniec przyszedł i ci, którzy byli gotowi, weszli z Nim na wesele (Obj. 19:7). Obecnie w duchowej sferze trwa przygotowanie i oczekiwanie, aż Jezus i Kościół wspólnie rozpoczną restytucję na ziemi – doprowadzenie rodzaju ludzkiego do doskonałości. W przyszłym świecie, w nowym niebie i nowej ziemi, Kościół nie będzie już zaręczoną panną, lecz Oblubienicą. Wówczas spełnią się następujące słowa: „A duch i oblubienica mówią: Przyjdź!, a ten, kto słyszy niech powie: Przyjdź! A ten kto pragnie, niech przychodzi, a kto chce, niech darmo bierze wodę żywota” (Obj. 22:17, BW).
Wiek Ewangelii, daleki od zakończenia misji Kościoła, był tylko okresem koniecznych przygotowań do wielkiej, przyszłej pracy. Aż do czasu wypełnienia się tego obiecanego przyszłego błogosławieństwa „wszelkie stworzenie wzdycha i wespół boleje aż dotąd, oczekując objawienia się synów Bożych” (Rzym. 8:22,19). Błogosławionym faktem jest to, że w planie naszego Ojca jest przewidziana wolna łaska w najpełniejszym wymiarze, jako błogosławiona sposobność przyszłego wieku, nie tylko dla żyjących, lecz także dla tych, którzy umarli.
1 Arminianie – zwolennicy przekonań prezentowanych przez Jakuba Arminiusza (1560-1588), teologa, profesora Uniwersytetu w Leiden, w Holandii. Znany on był z udziału w sporze z teologiem kalwińskim, Franciszkiem Gomarusem, którego głównymi tematami były doktryny o łasce i wyborze. Arminiusz utrzymywał, że łaska jest dana wszystkim, a nie jedynie wybranym, oraz że wybór zależy od wiary i dobrych uczynków, nie zaś od ślepego przeznaczenia.
Opracowano na podstawie: Charles T. Russell, Boski Plan Wieków
(seria Wykłady Pisma Świętego, Tom I).
Jeśli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty pochodzą z Biblii Gdańskiej
(wyd. Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne).
BW – Biblia Warszawska (wyd. Towarzystwo Biblijne w Polsce).
