Wśród chrześcijan panują rozbieżne poglądy na temat przyszłych losów planety Ziemi. Jedni wierzą w jej wieczność, inni w zniszczenie, ponieważ Biblia wspomina także o „nowej ziemi”. Jak zatem należy to rozumieć?
Biblia naucza, że „jeden rodzaj przemija, a drugi rodzaj nastaje; lecz ziemia [nasza planeta] na wieki stoi” (Kazn. 1:4; Ps. 119:90). „Ten Bóg, który utworzył ziemię (naszą planetę), […] nie na próżno stworzył ją [nie, aby była zniszczoną przez literalny ogień lub w inny sposób] na mieszkanie utworzył ją” (Iz. 45:18).
Bóg stworzył Adama, „pierwszego człowieka” (nie jako istotę duchową, ale jako istotę ludzką) „z ziemi ziemskiego” (1 Kor. 15:45,47; Jana 3:31). Ukształtował go nie z duchowych substancji, lecz „z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia [hebr. chai, życia w znaczeniu l. mn.]. I człowiek stał się żywą duszą” (1 Moj. 2:7, UBG; 4 Moj. 31:28; 1 Piotra 3:20). Następnie Bóg obiecał Adamowi i jego potomstwu mieszkanie na ziemi (1 Moj. 1:28), nie w niebie.
Mieszkanie w niebie było obiecane tylko wybranym – Kościołowi, a Jezus nie przygotował go wcześniej niż po Swoim wniebowstąpieniu (Jana 14:1-3; Żyd. 10:34; 1 Piotra 1:3,4). Jeden prawdziwy Kościół miał składać się tylko z tych (bez względu na rasę, stanowisko społeczne lub płeć – Gal. 3:28), którzy postępowaliby śladami Jezusa (1 Piotra 2:21), stawiali swoje ludzkie ciała Bogu jako żywe ofiary (Rzym. 12:11) i stali się nowymi stworzeniami (2 Kor. 5:17), którzy, aby razem z Jezusem żyć i panować (Obj. 20:4,6; 5:9,10) w niebie, jako duchowe istoty, musieli Duchem umartwiać uczynki ludzkiego ciała (Rzym. 8:13), bojować „dobry bój wiary” (1 Tym. 6:12), stać się umarłymi z Nim i cierpieć z Nim wiernie aż do śmierci (2 Tym. 2:11,12; Rzym. 6:3; Obj. 2:10).
Jak Jezus jest od Swego zmartwychwstania istotą Boską, tak „maluczkie stadko”, „oblubienica, małżonka Barankowa” (Łuk. 12:32; Obj. 21:2,9; 19:7), zostało przemienione w zmartwychwstaniu z ludzkiej do Boskiej natury (1 Kor. 15:49-54; 1 Jana 3:2; 2 Piotra 1:4), gdyż „ciało i krew [ludzka natura] królestwa Bożego odziedziczyć nie mogą; ani skazitelność (rzeczy ulegającej skażeniu) nie odziedziczy nieskazitelności”. „Wybrani z świata” (Jana 15:19) powoływani podczas Wieku Ewangelii (od pierwszej obecności Jezusa do 1914 roku) będą w Wieku Tysiąclecia – czasie „naprawienia wszystkich rzeczy” (Dz. Ap. 3:21) użyci przez Boga [jako duchowe „nasienie Abrahama”] do błogosławienia wszystkich rodzajów ziemi (niewybranych, 1 Moj. 12:3; 22:18; 26:4; 28:14; Gal. 3:8,16,29), “aby ci, co pozostali [reszta] z ludzi, szukali Pana” (Dz. Ap. 15:14-17).
Jezus jest ubłaganiem (zadośćuczynieniem), nie tylko za grzechy Kościoła, lecz także za grzechy całego świata (1 Jana 2:2); że On trochę „mniejszym stał się od Aniołów […] przez ucierpienie śmierci […] z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował” (Żyd. 2:9). On „umarł za wszystkich” (2 Kor. 5:14,15), „dał samego siebie na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego” (1 Tym. 2:6). Tym sposobem Bóg jest „zbawicielem wszystkich ludzi, a najwięcej wiernych” (1 Tym. 4:10), ponieważ Bóg „chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni [od wyroku śmierci adamowej – Rzym. 5:12-21; 1 Kor. 15:21-26], i ku znajomości prawdy przyszli” (1 Tym. 2:4; Iz. 29:18,24) – do wiedzy o Jezusie, który jest “drogą i prawdą i żywotem” (Jana 14:6), „albowiem nie masz żadnego imienia pod niebem, danego ludziom, przez które byśmy mogli być zbawieni” (Dz. Ap. 4:12). On jest „tą prawdziwą światłością, która oświeca każdego człowieka, przychodzącego na świat” (Jana 1:9; Łuk. 2:10), która podczas Swego tysiącletniego panowania na ziemi (Obj. 20:2-4,6; 5:10) „pociągnie wszystkich” do siebie (Jan. 12:32), i każde kolano pokłoni się, a każdy język wyzna, że Chrystus jest Panem (Fil. 2:10,11; Iz. 45:22,23). Jehowa obiecał: „wszakże jako Ja żyję i napełniona jest chwałą Pańską wszystka ziemia” (4 Moj. 14:21), „bo się objawi chwała Pańska, a ujrzy wszelkie ciało społem”, gdy On miejsce nóg swoich otoczy blaskiem chwały (Ziemia jest Jego symbolicznym podnóżkiem – Iz. 66:1; Dz. Ap. 7:49), “aby oglądały wszystkie kończyny ziemi zbawienie Boga naszego” i czciły Go (Iz. 60:13; 40:5; 52:10; Ps. 67:8). Nasieniu Abrahama w ciele był obiecany dział na tej ziemi (nie w niebie!) jako wieczna jego posiadłość (1 Moj. 13:15; 17:8; Am. 9:15).
Ostatecznie Bóg zniszczy wszystkich grzeszących dobrowolnie (Ps. 145:20; Iz. 1:28; Ezech. 18:4,20; 1 Kor. 3:17; 2 Piotra 2:12), włączając samego diabła (Żyd. 2:14; Iz. 14:15; Ezech. 28:18,19), w jeziorze ognia (które symbolicznie obrazuje wieczne zniszczenie, „wtórą śmierć” – Obj. 20:13,14; 21:8; Mat. 25:41,46; Jud.7) i w ten sposób wszyscy „Złoczyńcy bowiem będą wytępieni, a ci, którzy oczekują PANA, odziedziczą ziemię. Jeszcze chwila, a nie będzie niegodziwego; spojrzysz na jego miejsce, a już go nie będzie. Lecz pokorni odziedziczą ziemię i będą się rozkoszować obfitością pokoju. Błogosławieni przez PANA odziedziczą ziemię, a przeklęci przez niego zostaną wytępieni. […] Sprawiedliwi odziedziczą ziemię i będą na niej mieszkać na wieki. […] Oczekuj PANA i strzeż jego drogi, a on cię wywyższy, abyś odziedziczył ziemię; zobaczysz zatracenie niegodziwych. […] Lecz przestępcy razem zginą, niegodziwi na końcu zostaną wytępieni” (Ps. 37:9-11,22,29,34,38, UBG; Przyp. Sal. 2:21,22; Iz. 60:21).
„Niebo i ziemia przeminą” (Mat. 24:35; Obj. 6:14), lecz to nie znaczy, że wieczne mieszkanie Boga w niebie i wieczne mieszkanie – Ziemia – które On przygotował dla ludzkości (z wyjątkiem Kościoła) będzie zniszczone, nie pozostawiłby bowiem miejsca na mieszkanie dla Siebie i Swoich stworzeń, gdy tymczasem literalne niebiosa i Ziemia „na wieki stoją” (2 Kor. 5:1; Kazn. 1:4). Jak „pierwszy świat” [ustrój społeczny istniejący przed potopem] „wodą będąc zatopiony, zginął” (2 Piotra 2:5; 3:6), a literalna Ziemia pozostała, tak „ten świat (ustrój społeczny – Gal. 1:4; 2 Tym. 4:10; Tyt. 2:12) ze swoimi niebiosami i ziemią (ze swymi fałszywymi władzami religijnymi i świeckimi) jest „zachowany ogniowi”, w którym „z wielkim trzaskiem przeminie”, „bo ogniem zapalczywości [gorliwości] jego [Boga] będzie ta wszystka ziemia pożarta” (2 Piotra 3:7,10-12; Sof. 1:18; 3:8; Agg. 2:6,7; Żyd. 12:26-28), lecz literalna Ziemia pozostanie, „bo na ten czas przywrócę [Bóg] narodom [tym, którzy pozostaną po „ogniu”] wargi czyste [poselstwo], któremiby wzywali wszyscy imienia Pańskiego, a służyli mu jednomyślnie” (Sof. 3:9).
W „przyszłym świecie” (w nowym ustroju społecznym – Żyd. 2:5), zgodnie z Boską obietnicą, będą „nowe niebiosa [nowe panujące władze religijne – Królestwo Chrystusowe] i nowa ziemia [społeczeństwo ludzkie zorganizowane na nowych zasadach] […] w których sprawiedliwość mieszka [sprawiedliwość i miłość, a nie niesprawiedliwość i nienawiść]” (2 Piotra 3:13; Iz. 65:17; 66:22; Obj. 21:1). W „nowej ziemi” „Odkupieni […] Pańscy [niewybrani] nawrócą się [z grobu – Jana 5:28,29] […] z śpiewem, a wesele wieczne będzie na głowie ich […] a żałość i smutek uciecze. Tedy się otworzą oczy ślepych, a uszy głuchych otworzone będą” (Iz. 35:10,5). „Pobudują też domy, a będą w nich mieszkali; nasadzą też winnic, a będą jeść owoce ich […] Wilk z barankiem paść się będą społem; lew jako wół [nie w niebie, lecz na nowej Ziemi] plewy jeść będzie […] nie będą szkodzić ani zatracać na wszystkiej górze [królestwie] świętej mojej, mówi Pan” (Iz. 65:21-25; Mich. 4:4). Królestwo Boże przyjdzie i Boska wola będzie wykonana na Ziemi, tak jak jest wykonywana w niebie; aby wszystkie narody „poznały na ziemi drogę twoję” i „otrze Bóg wszelką łzę z oczów ich; a śmierci więcej nie będzie”; i „nie będzie więcej żadnego przekleństwa” (Mat. 6:10; Ps. 67; Obj. 21:4; 22:3)”.
Jeśli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty pochodzą z Biblii Gdańskiej
(wyd. Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne).
UBG – Uwspółcześniona Biblia Gdańska (wyd. Wrota Nadziei).
