CO TO TAKIEGO? GDZIE BĘDZIE? KIEDY?
„Gdyby przyszły czasy ochłody od obliczności Pańskiej, a posłałby onego […] Jezusa Chrystusa. Który zaiste niebiosa ma objąć aż do czasu naprawienia wszystkich rzeczy, co był przepowiedział Bóg przez usta wszystkich świętych swoich proroków od wieków” (Dz. Ap. 3:19-21).
Według wielu różnych przekładów Biblii słowo „naprawienie” (w ang. wersji króla Jakuba „restitution”, czyli restytucja) znaczy przywrócenie do pierwotnego stanu. Niektórzy uważają, iż znaczy to jedynie oddanie czegoś, co zostało nieprawnie zabrane (2 Moj. 22:1-6, 12; 3 Moj. 6:2-5; Ezech. 33:14-16), lecz Biblia wskazuje, że słowo to obejmuje swym znaczeniem coś więcej: najlepszy sposób przywrócenia do pierwotnego stanu i największe błogosławieństwa, jakie wkrótce spłyną na wszystkich ludzi.
Biblia oświadcza, iż „Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię” (1 Moj. 1:1), ale nic nie mówi o czasie, jaki upłynął od tamtej chwili, aż do początku sześciu wielkich dni stworzenia, w których Bóg stopniowo przygotowywał Ziemię do życia ludzkiego. Bóg stworzył rośliny i zwierzęta, a następnie uczynił „sad [raj] w Eden, na wschód słońca” (1 Moj. 2:8) z doskonałym środowiskiem ekologicznym, gdzie umieścił Adama, „pierwszego człowieka” (nie po to, by stał się on istotą duchową, aniołem, ale by na zawsze pozostał człowiekiem), stworzonego z „prochu ziemi”, „mało mniejszego od aniołów” (1 Moj. 2:7; Ps. 8:5-9; 1 Kor. 15:45-47).
Adamowi dana była władza nad ziemią i zwierzętami (wszystkie więc były oswojone), którym nadał nazwy; że następnie Bóg stworzył Ewę, aby była jego żoną i towarzyszką (1 Moj. 1:26-28; 2:18-25). Oni i ich potomkowie mogli otrzymać na wieczność doskonałe życie na doskonałej ziemi, gdyby byli posłuszni Bogu, lecz z powodu nieposłuszeństwa zostali skazani na śmierć, przerwanie życia (1 Moj. 2:17), zostali wypędzeni z ogrodu Eden, aby więcej nie spożywali podtrzymujących życie owoców i nie żyli wiecznie na ziemi (1 Moj. 3:22-24). Przez dziedziczność Adamowy wyrok śmierci przeszedł także na wszystkich jego potomków, w wyniku którego nikt z rodzaju ludzkiego nie ma prawa do doskonałego życia na doskonałej ziemi, lecz jedynie niedoskonały, zanikający byt (Rzym. 5:12-19; 1 Kor. 15:21, 22).
Bóg jednak dał wyraz Swojej wielkiej miłości do wszystkich ludzi wtedy, gdy planując uwolnienie wszystkich spod wyroku śmierci, dostarczył za nich okup (równoważną cenę). Jednorodzony Syn Boży, potężny Logos, z własnej woli „stał(o) się ciałem”, jako „człowiek Chrystus Jezus […] mniejszym stał się od aniołów […] przez [popr. dla, w celu] ucierpienie śmierci […] aby z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował” – za Adama i jego cały upadły rodzaj – i „dał samego siebie na okup za wszystkich, co jest świadectwem czasów jego” (Mat. 18:11; Jan 1:14; 3:14-18; 1 Tym. 2:3-6; 4:10; Żyd. 2:9-14; 1 Jana 2:2).
Dzięki dobrowolnemu okupowi Jezusa wszyscy, żywi i umarli, mają zapewnioną jedyną sposobność uzyskania we właściwym czasie życia wiecznego. Kościół, wybrany w czasie Wieku Ewangelii, otrzymał życie wieczne w niebie (2 Kor. 5:1-4; Żyd. 10:34), a wszyscy ci, którzy nie mieli tej sposobności – a będą potem żałowali za grzechy, uwierzą w Jezusa jako Zbawiciela i poddadzą się w Tysiącleciu („czasach ochłody”) Boskiej woli – będą mieli okazję uzyskać restytucję (przywrócenie do pierwotnego stanu) do doskonałego, wiecznego życia na udoskonalonej ziemi, takiego samego, jakie mógł mieć Adam (Ps. 37:9-11, 22, 29, 34; Mat. 6:10). W czasie restytucji zwierzęta będą oswojone, ziemia uczyniona doskonałą (Iz. 11:6; 35:1, 2) i napełniona Boską chwałą (4 Moj. 14:21; Iz. 11:9; 40:5; Abak. 2:14); że wszyscy posłuszni z rodzaju ludzkiego (Obj. 22:17) będą przywróceni do takiej doskonałości, jaką miał Adam. Źli będą unicestwieni, ale sprawiedliwi żyć będą wiecznie na nowej ziemi w pomyślności, pokoju, szczęściu, braterstwie i miłości (Ps. 72; Iz. 65:17-25; Mat. 6:10; Dz. Ap. 15:14-18; 2 Piotra 3:13; Obj. 21:3, 4; 22:1-3).
„Czas naprawienia”, o którym mówili wszyscy święci prorocy, tysiącletnie panowanie Chrystusa (Obj. 5:9, 10; 20:4, 6), trwa od Jego drugiego adwentu (Dz. Ap. 3:21), kiedy to wraz ze swym Kościołem niszczy obecne złe warunki światowe, ustanawia swoje sprawiedliwe rządy na ziemi, błogosławiąc wiecznie wszystkich posłusznych ludzi (Iz. 2:2-4; 11:1-9; 25:6-10; 35:1-10; Dan. 2:31-45; 7:13, 14, 18, 22, 27). „Znaki czasów”, takie jak: wielkie zło, wyjawienia, nieszczęścia, apostazje, kryzysy, przygotowania wojenne, konflikty i terroryzm, powrót Izraela, zwiększona wiedza, podróże itd. (Łuk. 12:2; 21:11, 25-32; Dan. 12:4, 10) dowodzą, iż żyjemy przy końcu tego wieku i że Chrystus wkrótce rozpocznie restytucję.
Radujmy się ze wspaniałych widoków otwartych dla wszystkich żyjących na ziemi i głośmy innym tę dobrą nowinę o mającym niebawem nadejść Królestwie Bożym na ziemi (Łuk. 2:10-14; 21:25-28)!
Jeśli nie zaznaczono inaczej, wszystkie cytaty pochodzą z Biblii Gdańskiej
(wyd. Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne).
